Gastblogger Jacqueline van Dongen is 21 en woont in Amsterdam. Ze loopt stage bij NRC Next en schrijft ook voor voxlog.nl en glamcult.nl. Houdt van mode, gadgets, boeken, games, televisie, magazines en films. Voor eReaders.nl probeerde ze digitaal lezen op een eInk-ereader uit.
‘Oh, het is geen iPad’, was het eerste dat ik dacht toen ik ‘mijn’ ereader zag liggen. Een Sony PRS-300 naast een iPad is als een My First Sony vergelijken met een iPod. Duidelijk gevalletje van: beetje jammer. Ik wilde al langer een ereader uitproberen, maar werd overvallen door vragen als: waar koop je zo’n ding? Hoe werkt zo’n apparaat? En is een écht boek in de kast niet veel leuker? En dus leek het me wel wat om er eentje twee weken uit te proberen.
Om nou te zeggen dat mijn eerste reactie razend enthousiasme was: mwoa. Het ding reageert vrij langzaam wanneer je de knoppen induwt. En daar heb ik meteen het tweede nadeel te pakken: het ding heeft knoppen. Dus geen glad tiptoetssysteem, maar gewoon ouderwets duwen. Nadat ik de knoppen en het langzame besturingssysteem geaccepteerd had (het was een strijd, maar het is me gelukt), begon ik het apparaat steeds meer te waarderen. In plaats van tien boeken in je koffer, heb je er nu één dunne e-reader in zitten. De batterij gaat 10.000 paginaomslagen mee, wat betekent dat ik mijn Zweedse thriller 50 keer had kunnen lezen. Als ik dat gewild had tenminste.
Ook beschadigt de reader minder snel dan een gewoon boek wanneer je hem in je tas gooit, kunnen anderen er geen ezelsoren in maken als ze je boek lezen (vervloek hen die ezelsoren in boeken vouwen) en kun je je boek gemakkelijk lezen als je op je zij ligt. Ik heb er jaren over gedaan een goede techniek te vinden om boeken te lezen terwijl je op je zij ligt, zonder dat je arm afsterft. Het is niet gelukt. Met de ereader kan dat wel. Ook zo met het lezen in bad. In het verleden heb ik menig bibliotheekboek in het schuim laten verdwijnen. Het leek me verstandiger dit niet te vertellen op de redactie van eReaders.nl. Ik vermoed dat ik hem dan niet had meegekregen. Ik was ineens ook erg blij het geen iPad was. Ik heb van andere iPadgebruikers namelijk gehoord dat ze al een paniekaanval krijgen wanneer er een bekertje water in de buurt van hun gadget komt. Een heel bad zouden ze zeker niet overleven. Maar zelfs als je badwater allang koud is, kun je nog steeds fijn doorlezen. Geen vierkante ogen zoals je ze bij een computer krijgt: door speciale magnetische balletjes (moeilijk verhaal) in het scherm, leest het apparaat net zo prettig als een gewoon boek.
Kortom: ik ben behoorlijk te spreken over de ereader. Maar toch zijn er nog een aantal problemen die voor mij de reden zijn om er geen te kopen. Zo kosten de ebooks nog steeds ongeveer 80 procent van wat een normaal boek kost. Terwijl je die nog allemaal in je Billy Boekenkast kunt zetten, op kleur. Iets anders is de knulligheid die samengaat met de ‘boeken’ op mijn reader. Zo heette Niccolò Ammaniti’s nieuwe boek: Ik haal je op ik neemt je mee. Ook in mijn thriller misten geregeld letters en spaties. Niet wat je verwacht van een boek dat 15 euro kost. En dan dat bladeren: iemand zonder armen zou de bladzijdes van een boek nog sneller om kunnen slaan dan deze ereader doet. Dat wordt vooral (bloed)irritant naarmate het boek spannender wordt. Toch ga ik hem wel missen, die kleine ereader. Vooral als ik straks op vakantie ga. Met tien loodzware boeken in mijn tas.
Wil je ook gastblogger worden voor eReaders.nl? Stuur even een mailtje naar info@ereaders.nl!
